Over het ongeloof der menschen aan de liefde die geestelijk is

[ZaunköniG]

.

Het zachte aanschijn van mijn verzen stelt

oogen gerust op hen gericht vol strijd:

menschen wantrouwen dezen toon altijd

om dwalingen waarin zij zijn gekneld.

Hun hart leeft met alles wat voorbijsnelt

en als een onder hen bevend belijdt

‘niet hieraan heb ik het mijne gewijd’

dan worden ze ongeloovig of ontsteld.



En al het licht ebt uit hun oogen weg,

hun monden spotten met het woord van dezen

dat een gedachte hem ontroert waaraan

al zijne zinnen vreemd zijn: maar ik zeg

dat diepste ontroering voor den mensch kan wezen

zoodanig een gedachte te verstaan.