De kloosterling

[ZaunköniG]

Als ik de groene luiken open zet,

Zie ik de bloemen om het raam heen trillen

Druipend van morgen-zonlicht, dat zijn killen

Vochtigen adem waait door mijn gebed.



Wie, tot den dood ontroerd, bidt om Gods pijn,

Vouwe zijn handen die, daadloos, verdorden -

Zoo is ons vleesch met zijn vleesch één geworden,

Zoo werd ons bloed met zijn bloed tot één wijn.



Een vreemdeling stond in den tuin en groette.

Hij nam mijn hand en voerde me als een knaap -

Wij liepen over 't grasveld langs de rozen -



Toen sprak hij: ‘'k Zie gij hebt mijn kruis gekozen:

Ik zie mijn harde doornen om uw slaap

En wonden in uw handen en uw voeten’.