18.08.2012, 00:01
't Werd stil aan tafel. 't Was of wijn en brood
Werd neergeslagen uit den greep der handen.
De kaarsvlam hing lang-wapperend te branden
En 't raam sprong open door een donkren stoot.
Als water woelden in den nacht de landen
Onder het huis. Wij voelden hoe een groot
Waaien ons aangreep en de wieken van de
Vaart van den tijd ons droegen naar den dood.
Wij konden ons niet bij elkaar verschuilen.
Een mensch ziet eenzaam hoe een eenzaamheid
Zwart en diep ligt in de oogen van een ander -
Maar als Gods winden langs de daken huilen:
Vergeet, vergeet waar ons zwak hart om schreit,
Lach en stoot glazen stuk tegen elkander.
Werd neergeslagen uit den greep der handen.
De kaarsvlam hing lang-wapperend te branden
En 't raam sprong open door een donkren stoot.
Als water woelden in den nacht de landen
Onder het huis. Wij voelden hoe een groot
Waaien ons aangreep en de wieken van de
Vaart van den tijd ons droegen naar den dood.
Wij konden ons niet bij elkaar verschuilen.
Een mensch ziet eenzaam hoe een eenzaamheid
Zwart en diep ligt in de oogen van een ander -
Maar als Gods winden langs de daken huilen:
Vergeet, vergeet waar ons zwak hart om schreit,
Lach en stoot glazen stuk tegen elkander.