Sonety Odeskie 01 - DO LAURY 1

[ZaunköniG]

Sonety Odeskie

Quand'era in parte altr'uom da quel, ch'io sono.
PETRARCA

I - DO LAURY

Ledwiem ciebie zobaczy, jużem się zapłonił,
W nieznanym oku dawnej znajomości pytał;
I z twych jagód wzajemny rumieniec wykwitał
Jak z róży, której piersi zaranek odsłonił.

Ledwieś piosnkę zaczęła, jużem łzy uronił,
"Twój głos wnikał do serca i za duszę chwytał;
Zdało się, że ją anioł po imieniu witał
I w zegar niebios chwilę zbawienia zadzwonił.

O luba! niech twe oczy przyznać sił nie boją,
Jeśli cię mym spójrzeniem jeśli głosem wzruszę;
Nie dbam, że los i ludzie przeciwko nam stoją,

Że uciekać i kochać bez nadziei muszę.
Niech ślub ziemski innego darzy ręką twoją,
Tylko wyznaj, że Bóg mi. poślubił twą duszę.



.

[ZaunköniG]

In Übersetzung von
Peter Cornelius
1824 - 1874


An Laura

Kaum sah ich Dich, so fühlt' ich Flammen sprühen;
Aus fremdem Auge schien mir's traut entgegen,
Und heimlich Roth sah Deine Wang' ich hegen
Gleich Rosen, wachgeküßt vom Tag, dem frühen.

Kaum hob Dein Sang an, fühlt' ich Thränen glühen,
Und mir dein Lied, so tief das Herz erregen,
Als tönt ihm aus der Höhe Engelsegen,
Als sollt ihm alle Seligkeit erblühen.

O laß mich, Theure, Dir im Aug' erkennen,
Ob Liebe ihre Macht an dir erprobet!
Und muß ich, wenn Geschick und Welt uns trennen,

Dich fliehn, von Gluthen hoffnungslos durchtobet:
Wer dich auch Braut hienieden möge nennen,
Im Himmel hat Dich Gott mir anverlobet.

.