Hij aanvaardt ook den dood met blijden moed

[ZaunköniG]

.

Een der gestalten die over de tijden

komt aangevlogen als door vale lucht

verbergt het aangezicht tusschen de beide

vleugels en nadert met een vreemd gerucht;

cirkelend vliegt hij in steeds meer bescheiden

wordende kringen en een ieder ducht

dat hij neerstrijken zal als een groot lijden:

alleen de wijze wacht hem onbeducht.



‘O dood, (spreekt hij) en zijt gij daar o dood?’

‘Gij zon, in wiens oog wij niet kunnen staren,

waarlijk, gelijk met leven werdt gij groot.’

‘Gij die 't bestaan aanrandt, het wezen laat -

ik heb zoo lang gedacht aan uwe mare:

er is niets vreeselijks in uw gelaat.’