Waarin de liefde haar wezen openbaart

[ZaunköniG]

.

‘Ik ben vreugde om en intuitief begrijpen

van der dingen wezen en hun natuur;

en zooals zon, om zoete pit te rijpen

haar warmte stuwt door harde schaal, zoo stuur

ik mijne kracht, begeerte, uit om te grijpen

't juweel dat blinkt door der belem'ring vuur

en dat ik wil bemachtigen en slijpen

tot volkomen eenheid met mijn natuur.



Ik ontsta en wortel in geest en lijf;

mijn takken spreiden zich uit zonder einde:

er bestaat geen ding, waar ik vreemd aan blijf.

Maar onverwoest- en onaanrandbaar ben

ik enkel waar ik het-in-waarheid-zijnde

dat is: de abstraktie van het zijn, erken’.