Over de toename van onze kracht bij zelfbeperking

[ZaunköniG]

.

Zoo ons hart zich bij het denkbeeld neerlegde

van zijn beperking rustig te verdragen

en wij voor goed verlieten het najagen

van 't vergelegene en aan ons ontzegde,

- hoe zou al onze kracht 't wel-onderlegde

deel van ons zelf, 't wezenlijke in ons, schragen;

zich buigend, om nauwlettend raad te vragen,

zich oprichtend, te doen naar 't haar gezegde.



Leven zou worden meegaande beweging;

inwendige tweedracht, die 't verder komen

belet, en ons verzwakt, niet meer bestaan;

na ied're korte en besliste overweging

zou er een volheid van kracht uit ons stroomen

die onze daden van zelf deed ontstaan.