Johan Andreas der Mouw: Brahman 1 / 045 En aan die man, die dood op de oever gleed - Druckversion +- Sonett-Forum (https://sonett-archiv.com/forum) +-- Forum: Sonett-Übersetzungen und -Nachdichtungen (https://sonett-archiv.com/forum/forumdisplay.php?fid=11) +--- Forum: Niederländische & Flämische Sonette und Africaans (https://sonett-archiv.com/forum/forumdisplay.php?fid=22) +---- Forum: Autoren der Achtziger (https://sonett-archiv.com/forum/forumdisplay.php?fid=374) +----- Forum: Johan Andreas der Mouw (https://sonett-archiv.com/forum/forumdisplay.php?fid=367) +----- Thema: Johan Andreas der Mouw: Brahman 1 / 045 En aan die man, die dood op de oever gleed (/showthread.php?tid=4818) |
Johan Andreas der Mouw: Brahman 1 / 045 En aan die man, die dood op de oever gleed - ZaunköniG - 26.12.2019 Johan Andreas der Mouw 1863 - 1919 Niederlande Aus Brahman I 045 En aan die man, die dood op de oever gleed, Dood, dood nààst 't ijs - terwijl de veerman sprak In stervend oor klepelend hoefgeklak, In dichte keel vergeefs gewilde kreet, Denkt vaak, wie langzaam oud werd in veel leed: Zijn leven ziend, begrijpt hij niet, dat 't strak- gespannen, door de smart gebonsde vlak Van 't breekbaar denken niet tot waanzin spleet. Hij luistert, weerloos: oude herinnering Mummelt van Toen, en Toen. En 't is, als viel Over zijn Ik late angst en duizeling Om wat er loerde in de afgrond van zijn ziel. Hij luistert; en zijn hand, weifelend, strijkt Over zijn voorhoofd. En hij zit; en kijkt. Brahmane I. 045 Zum Mann der nun ans Ufer tot dreht bei, tot, nah dem Eis, derweil der Fährmann sprach, sprach dem ersterbend Hufgetrappel nach und dem vergeblich angesetzten Schrei. Er denkt, man wird durch vieles Leid nur alt. Sein Leben sehend, fasst er nicht, wie glatt gespannt er seine Oberfläche hat, doch in sein Denken bricht des Wahnsinns Spalt. Alte Erinnerungen zu ihm drangen, von Damals und von dem was ihm heut fehle. Darüber wird es ihm ganz Angst und bange und er erspäht den Abgrund seiner seele. Und zweifelnd horcht er: Seine Hand streicht jetzt die kalte blasse Stirn. Er guckt, - und sitzt... . |