Sonett-Forum

Prawda a Poezija


Hdyž mysličm do pěsnje włosy hładźu,
mysl z jasnych njebjes sebi prošu jasnu,
zu čiste, hdyž jim reju hudźu kwasnu,
mi wjerća so, nic zu łžu, z lesću, skradźu.

Nic nihdy swětej k woli njepřeradźu
ja zjawnosć, sprawnosć słowa, radši hasnu
mi hwězdy wšitke njech a truny prasnu.
Złósć, falš a křiwosć nihdy njepohnadźu.

Hdźež złósć, hdźež pleńč, hdźež łža do pjera z hrěchom
so mesa, muza ćeka tam ze spěchom,
a wuměłstwa je kónc a poezije.

Hdyž muza kiwny mi a ruku zawda,
mi přikaza: Budź sława tebi, prawda!
Haj prawda. – Pjero bjez prawdy njech zhnije!