Sonett-Forum

Svo rís um aldir árið hvurt um sig,
eilífðar lítið blóm í skini hreinu;
mér er það svo sem ekki neitt í neinu,
því tíminn vill ei tengja sig við mig.

Eitt á eg samt, og annast vil eg þig,
hugur mín sjálfs í hjarta þoli vörðu,
er himin sér, og unir lágri jörðu,
og þykir ekki þokan voðalig.

Ég man þeir segja: hart á móti hörðu,
en heldur vil eg kenna [til] og lifa,
og þótt að nokkurt andstreymi ég bíði,

en liggja eins og leggur upp í vörðu,
sem lestastrákar taka þar og skrifa
og fylla, svo hann finnur ei --- af níði.

1.1.1845