08.09.2014, 10:22
Jacques Perk
1859 - 1881 Niederlande
Mathilde 021
Ochtendbede
De Nacht week in het woud, en, bij haar vluchten,
Heeft ze op struweel en bloem een dauwkristal
Geweend, dat glinstert in de zon, en zuchten
Luwt ze uit het woud, langs berg en beemd en dal;
En dàar, op 't smalle pad, in hooger luchten,
Ontwaar ik haar, die wuift, mijn ziel, mijn al....
Doch uit mijn hart rijst naar die hooge luchten
De klacht: hoe klein, hoe klein is mijn heelal!
Maar neen! haar lokken zijn van zonnegoud,
En 's hemels blauw is 't blauw dier droomende oogen, -
Haar boezem is de berg en 't golvend woud:
O, zomer, zonneschijn en hemelbogen,
Waarin haar aangezicht mijn liefde aanschouwt, -
Heelal, waarvoor ik biddend lig gebogen!
Morgengebet
Die Nacht weicht in den Wald. Bei ihrer Flucht
hat sie auf jedes Blatt ein Taukristall
geweint, der in der Sonne glitzert. Schluchzend
läuft sie aus dem Wald durch Trift und Tal:
Und dort, auf schmalem Pfad in hohen Lüften
gewahr ich sie: Sie winkt, mein Herz, mein All... -
Da steigt aus meinem Herz in hohe Lüfte
die Klage: Ach, wie klein ist doch mein All!
Doch nein! Ihr Haar gold wie die Sonne wallt,
ihr Blick ist wie vom Himmelsblau durchzogen, -
Ihr Busen ist der Berg, durchwogter Wald; -
Oh Sommer, Sonnenschein und Himmelsbogen,
woraus das liebste Antlitz mir erstrahlt, -
mein All, worin ich betend lieg geborgen.
1859 - 1881 Niederlande
Mathilde 021
Ochtendbede
De Nacht week in het woud, en, bij haar vluchten,
Heeft ze op struweel en bloem een dauwkristal
Geweend, dat glinstert in de zon, en zuchten
Luwt ze uit het woud, langs berg en beemd en dal;
En dàar, op 't smalle pad, in hooger luchten,
Ontwaar ik haar, die wuift, mijn ziel, mijn al....
Doch uit mijn hart rijst naar die hooge luchten
De klacht: hoe klein, hoe klein is mijn heelal!
Maar neen! haar lokken zijn van zonnegoud,
En 's hemels blauw is 't blauw dier droomende oogen, -
Haar boezem is de berg en 't golvend woud:
O, zomer, zonneschijn en hemelbogen,
Waarin haar aangezicht mijn liefde aanschouwt, -
Heelal, waarvoor ik biddend lig gebogen!
Morgengebet
Die Nacht weicht in den Wald. Bei ihrer Flucht
hat sie auf jedes Blatt ein Taukristall
geweint, der in der Sonne glitzert. Schluchzend
läuft sie aus dem Wald durch Trift und Tal:
Und dort, auf schmalem Pfad in hohen Lüften
gewahr ich sie: Sie winkt, mein Herz, mein All... -
Da steigt aus meinem Herz in hohe Lüfte
die Klage: Ach, wie klein ist doch mein All!
Doch nein! Ihr Haar gold wie die Sonne wallt,
ihr Blick ist wie vom Himmelsblau durchzogen, -
Ihr Busen ist der Berg, durchwogter Wald; -
Oh Sommer, Sonnenschein und Himmelsbogen,
woraus das liebste Antlitz mir erstrahlt, -
mein All, worin ich betend lieg geborgen.