Sonett-Forum

.

O, koekoeksbloem, pronk onzer voorjaarsweiden!

Toen 'k u niet kende, ging 'k u stil voorbij,

Met trotsch gebaar en innig medelij...

Gij waart gevlekt op bloem en blaadren beiden...



Dien smaad hadt gij van 't jonge vee te lijden,

Dat op u trapt bij 't dartlen door de wei: -

Het was een sprookje wat men lachend zei;

Een plaagziek sprookje van de kindermeiden.



Maar zij 't ook waar: te fraaier dan uw bloemen:

't Gevlekt visier half open en half dicht:

De zilvren helm, waarin uw trotsch mag roemen,



Het vleuglenpaar, uitwuivende in het licht...

Zoo mag met recht een edelman zich noemen,

Die 't leed verwerkt tot schoonheid op 't gezicht.