Sonett-Forum

Ik kan niet breken met den zoeten dwang

Van dit licht leven dat tot teêr gebed

Om U naar God en Schoonheid heeft gezet

De sombre slagen van bloeds donkren zang.



Al stille jaren tot moedere gang

Zich overneigt naar aardes bloeiend bed,

Ga op die eenig zuivre maat mijn tred

Tot waar de koû des doods mijn oogleên vang'.



Hoe stil wordt leven dat te sterven leert! -

Het geeft niet veel dat weinigen maar hooren

Dit klein geluid in wind en zon verloren,

Zoolang als trouw de goede lente keert

Met groene ontroering harer wondre dingen...

Maar o dat 'k staamlen moet wat 'k dacht te zingen!