Sonett-Forum

.

Hoe sleept de tortel met haar vleugels wijd,

de dun-blauwe oogleên rimp'lig saâmgetrokken,

duikend 't kopje in dikke veêren-plokken,

tot op een avond: o! een eitje leit



rein in den kooi-hoek, en mijn lieve meid,

mijn vrouw is blijd en kijkt met vreugd-verschrokken

oogen naar 't eitje, tot met dichte vlokken

van 't schuivend buikje 't duifje 't weer bespreidt.



Had niet de doffer ook fijner kopje nu,

als hij de sprietjes droeg in 't zwijgend bekje,

en stiller staarde met gerekter nekje?



Maar 't eitje, 't roze en zacht-doorschenen, 't luw

eitje, het kneusde.... en die lieve oogen

ture' in de kooi, vér naar veel liefs, bedrogen.