Sonett-Forum

Fel wou, niet mocht, niet kon, toch moest hij 't uiten,

Midas' barbier, Midas' beschaamd verdriet:

Hij groef een afgrond, ver van 't stadsgebied,

En borg 't geheim onder een berg van kluiten.



En gluipsch kroop uit de duisternis naar buiten

'T bedrijvig-knikkend, gniff'lend, gich'lend riet,

Dat aan blij-boodschappende wind verried,

'T geen wanhoop ondergrondsch meende op te sluiten.



Ver van trotsch-heerschend Ik in stille schachten

Van ziel wordt weggegraven, wat Hem kwelt,

Verned'rend leed van wenschen en gedachten:



Uit taaie kiem van diep-verdrongen krachten

Groeit woord, gebaar of lach, die 't rond vertelt

In 't zonlicht van 't verschrikt bewustzijnsveld.