Sonett-Forum

.

Daar rijst een lied te teer om uit te spreken,

En zwelt al aan en stilt het scheidenswee...

Vaarwel! vertrouwde bosch- en heidestreken,

'k Gaf u mijn hart - gij loondet met uw vreê.



Doorzonde velden! 'k zie uw heuv'len bleeken;

'k Aanschouw voor 't laatst uw pracht, die als een zee

Van schoonheid golft, waar stroomen lichts in breken,

Uw zang'rig ruischen zingt mijn ziele mee:



Ik heb u lief, mijn wouden! die m' uw droomen -

Verheven weelde! - hebt geopenbaard,

Gewijde klanken, die de stilte zoomen;



G' omvloeide 't diepst verlangen en ontberen;

Gij weet, waarop het peinzend oog nu staart...

Vaarwel, vaarwel! eens zal ik wederkeeren!