Sonett-Forum

Normale Version: Het Kasteel
Du siehst gerade eine vereinfachte Darstellung unserer Inhalte. Normale Ansicht mit richtiger Formatierung.
Nog altijd bleken wij iets anders te verwachten

en nog altijd verdween die lage luister niet

uit de vermoeide lucht. Een oud en diep verdriet

scheen om ons heen zich in den avond te verzachten

tot milder lijdzaamheid. Verwijderd, in 't verschiet

van ronde boomen, stond, te midden van zijn grachten

gemetseld, het kasteel. Wij zagen het en dachten

aan de beslotenheid van dat omgroeid gebied

en aan den weeken gloed op die bemoste muren.

Wij zaten in het zwakke licht te turen, - de uren



dreven aan ons voorbij, eentonig, op den stroom

van onverklaarde en onvermeesterde gedachten.



Toen hinderde ons de komst van kinderen, die lachten.



En voor het eerst ontbrak de blijdschap onzen droom.