Sonett-Forum

Normale Version: Nacht
Du siehst gerade eine vereinfachte Darstellung unserer Inhalte. Normale Ansicht mit richtiger Formatierung.
De aarde zwelt in stuggen, trotschen duister;

Over de waasombleekte manekreis

Trekken de wolken in hun kouden luister

Van nachtdiep water onder glanzend ijs.



De wereld staart in vreemde stilte, ik luister

En hoor alleen der zware dagen wijs,

Waarin 'k mij weet als in onbreekbren kluister:

Hoe kan ik gaan den weg dien 'k mij niet wijs?




Leven, dat tot mij komt als zware boomen,

Die m' in den avond langs de kaden velt!



Zie, hoe de sombre stammen lager komen

En 't breed getakte dreigt en wankt en helt,



Terwijl toch de avondzon de zachte zinnen

Wat streelt en ramen kleurt als brand van binnen.