Sonett-Forum

Gerucht van menschen in den stillen nacht

klaagt als een lied van eindelooze smarte,

smelt innig-treurend in de wijde verte,

dringt in mijn ziel en schreit en weeklaagt zacht.



Gerucht van menschen is een groote klacht

van wereldleed, het eeuwenoud, het zwarte,

den nacht ontwijdend, die met sterren lacht,

en reinheid praalt en grootheid kweekt in 't harte.



Gerucht van menschen in den stillen nacht

is wanklank in het hooglied van de stilte;

spontane machtloosheid der wordenskracht

van grootsche nachtideeën, diep en rein;

na dwepend vuur een droomenlooze kilte -



Gerucht van menschen maakt me weder klein.