Sonett-Forum

Normale Version: Woudeenzaamheid
Du siehst gerade eine vereinfachte Darstellung unserer Inhalte. Normale Ansicht mit richtiger Formatierung.
.

Hier, tusschen hooge heuv'len ingezonken

Ligt, eeuwig koel, de donkre waterplas,

Klaar-kaatsend, als het rimp'loos spiegelglas

De hoogste loov'ren van de zon doorblonken.



Hoe zacht wij naderde', onze stille pas

Had storend in die eenzaamheid geklonken,

De raven vloden op met luid gekras

Der spechten haam'ren stilde in de oude tronken.



Op verre hofstee stierf met zwak geluid

Een haanklaroen in 't brandend middaggloren,

De insecten gonsden rond der bramen blaân....

De bleeke roze zond haar geuren uit....

Weet gij nog, Lìef, hoe lang we in droom verloren

Aan dat klaar water hebben stil gestaan?