Sonett-Forum

.


Vaak zit ik onder 't loof der groenende eikenbla'aren ,
Aan 't stadsgewoel ontvlucht, in zoete mijmring neer;
'k Vergeet daar voor een wijl en leed en zielsbezwaren,
En toover mij terug in 't zaligend Weleer.
'k Herdenk dan menigmaal de weggevloden jaren ,
En roep den vlotten droom van jeugd en kindschheid weer;
'k Herdenk dan elk geruisch der doorgehotste baren,
Op d' onbetrouwbren tocht langs 't wisslend waereldmeir.
Maar 'k zoek vergeefs die rust, die 's levens ochtendkrieken,
Zoo rijk aan echte weelde en waar genot, omgeeft ;
En 'k roep dan d'avondwind , die door 't gebladert zweeft ,
Met weenende oogen toe : " O, mocht ik op uw wieken ,
Onzichtbre telg der lucht ! ontzweven aan 't heelal ,
Als op uw ademtocht een dorrend blad in 't dal !"