Sonett-Forum

Normale Version: RAFAEL SANZIO WURBINO
Du siehst gerade eine vereinfachte Darstellung unserer Inhalte. Normale Ansicht mit richtiger Formatierung.
RAFAEL SANZIO WURBINO.
(Naar AUGUSTE BARBIER.)


Wat waarde en luister geeft aan 't ondermaansche leven,
0, is het de aanblik niet van 't eenig, eeuwig Schoon?
Waar is een zoeter lot dan van den menschenzoon,
Wien 't, in zijn reinsten glans, to aanschouwen is gegeven P
Uw lot was 't, Rafael ! en 't vlocht uw hart een kroon,
Uit Kracht, Bevalligheid en Liefde saamgeweven.
Vroeg hebt gij 't stralend oog ten Hemel opgeheven,
Mar de onvergankbre Kunst afbiddend van Gods Troon!
Vergeefs, toen gij nog jong en zonder glorie waart,
Zocht u., met open muil en kronkelende staart,
De vuile Wansmaak in zijn schubben vast to strenglen :
Verachtlijk zaagt gij neer op 't dreigen van zijn tand:
Gij stiet met gouden broos zijn voorhoofd in het nand,
En steegt tot God omhoog, als de eerste van de Aartsenglen!