Sonett-Forum

Als 't bruine kruipdier, dat zich eindlijk spon

Doodswade en graf en wieg - éen toovercel -

Gewiekt verrijst, een goudenen kapel,

En viert zijn feest van honing, liefde en zon;



Zoo spin 'k mijn droomcocon en 'k wilde wel,

Eer 't nieuwe leven, licht en vrij, begon,

In slaap verzinken als in diep een bron,

Om koel te rusten van mijn lijdenshel.



Meer leeft de vlinder in zijn éenen dag

Dan de arme rups, die nooit den hemel zag

Wijl 't moeizaam kruipen vorderde ál zijn tijd!



Doch ik zal ópgaan tot den zonnelach

En wederkeeren, even, zoo ik mag,

Om 't blij getuigen van mijn eeuwigheid.