Sonett-Forum

Ik sta bij 't sterfbed van vervreemd een vrind.

Hij liet mij roepen, die mij éens verkoor.

Dood leent mij wat door Leven ging teloor -

Breng ik hem rust, nu ik hem wedervind?



Ruischt niet alrêe de schellep van zijn oor

Vol zang der Zee van de Eeuwigheid? Is blind

Zijn blik niet voor wie éens hij heeft bemind,

Wijl geesten, wenkend, zweven blank hem voor?



Wat wil hij nog van mij? - Eén enkel woord,

Waarnaar hij éens, in eindeloozen nacht,

Van wroeging handenwringend, heeft gesmacht,

Doch nooit dorst vragen?

Wie vergeeft den moord

Der vreugde? - Maar ik buig me en fluister zacht.

Zal ooit ik weten of hij 't heeft gehoord?