Sonett-Forum

.


Gelijk de bange erinnering vermijden

Den aanblik wil van 't eens zoo lief gelaat

Eens dooden, wijl 't in zwart van wanhoop staat,

Met starren lach, vermarmerd door zijn lijden;



Dan, éen voor éen, de grijze dagen laat

Hun bleeke neevlen van vergeten spreiden

Over 't gelaat, dat gaf weleer verblijden,

Wen 't lievend lachte in rozen dageraad; -



Zoo zal ik eens uw jong gelaat vergeten,

Wijl thans mij foltert met zoo wreede pijn

't Gelaat van hem, die heeft mijn hart versmeten.



Dan zal verzinken diep in donkre mijn

't Gelaat van vroeger - 'k zal het niet meer weten

En dood voor eeuwig zal 't verleden zijn.