03.08.2012, 09:32
Zooals een kind, in vreemde woon gebracht,
Zoo lang het dag blijft, flink zich houdt en groot,
Maar, 's avonds, denkt aan Moeders warme schoot
En 't bang verlangen uitschreit, in den nacht;
Toch weet dat kind wel dat haar Moeder dood
Op 't kerkhof leit en nooit meer zingt en lacht
En mooi vertelt en streelt en zoent zoo zacht
Haar tranen weg en ál wat haar verdroot; -
Zoo loop ik wel te zingen, in het licht,
En toon de menschen wel een kalm gelaat.
Maar wen de zon voor 't zwarte donker zwicht,
Dan zwelt mijn hart van heimwee en ik laat
De tranen vloeien me over 't aangezicht. -
O 't is zoo koud, zoo eenzaam en zoo laat!
Zoo lang het dag blijft, flink zich houdt en groot,
Maar, 's avonds, denkt aan Moeders warme schoot
En 't bang verlangen uitschreit, in den nacht;
Toch weet dat kind wel dat haar Moeder dood
Op 't kerkhof leit en nooit meer zingt en lacht
En mooi vertelt en streelt en zoent zoo zacht
Haar tranen weg en ál wat haar verdroot; -
Zoo loop ik wel te zingen, in het licht,
En toon de menschen wel een kalm gelaat.
Maar wen de zon voor 't zwarte donker zwicht,
Dan zwelt mijn hart van heimwee en ik laat
De tranen vloeien me over 't aangezicht. -
O 't is zoo koud, zoo eenzaam en zoo laat!