Sonett-Forum

.

Lang praalde uw Liefde in vorstelijk ornaat,

Gelijk de schoone doode koningsvrouw,

Op d'eigen troon, waar verven bootsten trouw

Nog levens bloei op 't veege lijkgelaat.



Zij leek te heerschen - de brokaten mouw

Verborg de hand, die pleegde allicht verraad.

Zóo stijf van steenen stond haar praalgewaad

Dat trotsch 't haar recht hield. Geen vermoedde rouw.



Zoo leek uw Liefde levend, ik alleen

Wist dat zij dood was. - Huiverende pijn

Van afschuw trilde door mijn leden heen

Om heiligschennis en om levensschijn.

't Is om uw logen dat zoo droeve ik ween.

Laat doode Liefde stil begraven zijn.