Sonett-Forum

Ik voel me een vaas vol tranen: wen ik buig

Naar de aard, waar slapen, 'lijk in moederschoot,

Mijn dooden, vloeien ze over. Ik vergoot

Nog álle niet, hoewel van terpen ruig

Mijn wereld is. - Gelijk gesmolten lood

Zijn ongeweende tranen, aarde, o zuig

Die in als 't kind de melk der moeder! Juich

Om uw bevrijdingswerk, verlosser Dood!



Toch wilde ik wel dat Levens álverniel

Erbarmend spaarde, al geven ze enkel pijn,

Die tranen zwaar, zóo diep dat geen me ontviel.



'k Wou, wijl ik leef, niet leeg van tranen zijn:

Dan welkten ál de bloemen van mijn ziel,

Wier stenglen baden in die zielfontein.