29.07.2012, 12:39
EEN MEISJE IN DEN MEI
I.
Hoe bleef zoo koel in 't roze kleedje hangen
Dat zoet bedwelmend Bosch- en mosaroom?
Hoe Iiet zich lief, genesteld in den zoom,
Die kleine twijg vol blauwe bloempjes vangen?
O teelre stem, die overwon haar schroom,
In lentewoud vol blijde vogelzangen!
Warhi streelt zij 't kleed, dat hield haar weelde omvangen
En geurt vol heugnis aan Daar Liefdedroom.
Dan voelt zij vreemd haar leven scherp gespleten —
Haar stil geheim, géen thuis, die 't ooit mag weten!
Haar wimpers dwingt zij: dooft mijn liefdelichtl
En, even Later, kalm ten discti gezeten,
Herdenkt zij nog wat nooit zij zal vergeten,
In grijs gewaad van vreugdlooze' aldagspIicht.
II
En eiken morge', ontmoet ze, in de oImendreven,
Dien ouden priester, preevIend zijn brevier,
Hij, donkre herfst, zij, bloeiend IenteIeven,
Zij, dansend blij, hij, schrijdend kalm en fier.
Zijn fijn profiel is edel mooi gebleven.
Haar hart juicht mee met vogeltiereIier.
Zou hij haar boete of absolutie geven,
Haar dwingen wreed te dooven 't heidevier?
Haar liefde miIcl zou hij verboden noemen,
Doodzonde en streng tot droef verwelken doemen -
Nooit zaI zij knielen in de biechtstoel meer!
De liefdeliedjes, die haar ziel doorzwemen,
Die zij dien éénen bracht aIs Meiebloemen,
Zijn vreugd genoeg, in 't blauwe lenteweer.
III
Een warme golf van teeder mededongen
Ontweit haar hart — Zij moet zijn handen streeIen,
Maar de oogen neer: zij kan dien blik niet velen,
Verwonderd, vragend, blij, van Vaders oogen.
Zij moet haar zondig zoet geheim verhelen,
Al Iijkt verzwijgen vaIsch: én plicht én Iogen.
't Eens kalme hart door liefde is zóó bewogen
Iei:s van dien gloed met Vader moet zij deeIen.
Haar stem klinkt zacht, zij warmt zijn kille handen
Aan 't hart, waar liefde ontstak adie vreugdevuren,
Geluk verboden, 't eerst van 't eenzaam Ieven.
Na Vaders dood, in zwart van nachtlijke uren,
VaeIt zij nog bang berouw en twijfel branden —
Zou hij 't nu wetend zou dij 't nu vergeven?
I.
Hoe bleef zoo koel in 't roze kleedje hangen
Dat zoet bedwelmend Bosch- en mosaroom?
Hoe Iiet zich lief, genesteld in den zoom,
Die kleine twijg vol blauwe bloempjes vangen?
O teelre stem, die overwon haar schroom,
In lentewoud vol blijde vogelzangen!
Warhi streelt zij 't kleed, dat hield haar weelde omvangen
En geurt vol heugnis aan Daar Liefdedroom.
Dan voelt zij vreemd haar leven scherp gespleten —
Haar stil geheim, géen thuis, die 't ooit mag weten!
Haar wimpers dwingt zij: dooft mijn liefdelichtl
En, even Later, kalm ten discti gezeten,
Herdenkt zij nog wat nooit zij zal vergeten,
In grijs gewaad van vreugdlooze' aldagspIicht.
II
En eiken morge', ontmoet ze, in de oImendreven,
Dien ouden priester, preevIend zijn brevier,
Hij, donkre herfst, zij, bloeiend IenteIeven,
Zij, dansend blij, hij, schrijdend kalm en fier.
Zijn fijn profiel is edel mooi gebleven.
Haar hart juicht mee met vogeltiereIier.
Zou hij haar boete of absolutie geven,
Haar dwingen wreed te dooven 't heidevier?
Haar liefde miIcl zou hij verboden noemen,
Doodzonde en streng tot droef verwelken doemen -
Nooit zaI zij knielen in de biechtstoel meer!
De liefdeliedjes, die haar ziel doorzwemen,
Die zij dien éénen bracht aIs Meiebloemen,
Zijn vreugd genoeg, in 't blauwe lenteweer.
III
Een warme golf van teeder mededongen
Ontweit haar hart — Zij moet zijn handen streeIen,
Maar de oogen neer: zij kan dien blik niet velen,
Verwonderd, vragend, blij, van Vaders oogen.
Zij moet haar zondig zoet geheim verhelen,
Al Iijkt verzwijgen vaIsch: én plicht én Iogen.
't Eens kalme hart door liefde is zóó bewogen
Iei:s van dien gloed met Vader moet zij deeIen.
Haar stem klinkt zacht, zij warmt zijn kille handen
Aan 't hart, waar liefde ontstak adie vreugdevuren,
Geluk verboden, 't eerst van 't eenzaam Ieven.
Na Vaders dood, in zwart van nachtlijke uren,
VaeIt zij nog bang berouw en twijfel branden —
Zou hij 't nu wetend zou dij 't nu vergeven?