Sonett-Forum

Mijn smarten naadren ongestoord mijn poorte,
Ik zie ze binnentreden dag aan dag,
Mijn vreugden sterven reeds bij haar beboorte,
Ik zie ze sterven met een droeven lach.

Want in mijn leven leeft één smartgedachte
Waar elk persoonlijk leed in op moet gaan,
Eén groote sterke hoop, één biddend wachten,
Waarbij geen eigen vreugd kan bestaan.

Ik zou zoo droef niet zijn, indien ik rouwde
Alleen uit medelijden, schoon het lot
Van stervenden en wreed verminkten tot
Bezwijkens toe somtijds mijn ziel benauwde;
Maar - zoo dìt onrecht zegevieren zoude,
Mij scheen de naam bezoedeld van mijn God!