25.09.2010, 20:26
Wanhoop
Hij stierf, een knaap, die van het manbaar leven
Kende noch stoute kans, noch stugge keer,
De liefde van zijn jeugd heeft hij gegeven
Aan zijn Moeder, zijn God en zijne Leer.
Het jaar verbloeide, wee, zijn graf lag open,
Drie malen hebben wij de psalm gezegd,
Die men des avonds, moe van haat en hopen,
Aandachtig leest vóór men zich nederlegt.
Weer keert het jaar: ik zeg mijn avondbede,
Ik zie... daar ligt zijn leven, daar zijn graf,
Hij rust, die nooit mijn wilde onrust genoot.
Ik ben zoo moede. Ik heb zooveel geleden,
Neem mij den last van 't driftig leven af.
God: red mij niet van den donkeren Dood.
Hij stierf, een knaap, die van het manbaar leven
Kende noch stoute kans, noch stugge keer,
De liefde van zijn jeugd heeft hij gegeven
Aan zijn Moeder, zijn God en zijne Leer.
Het jaar verbloeide, wee, zijn graf lag open,
Drie malen hebben wij de psalm gezegd,
Die men des avonds, moe van haat en hopen,
Aandachtig leest vóór men zich nederlegt.
Weer keert het jaar: ik zeg mijn avondbede,
Ik zie... daar ligt zijn leven, daar zijn graf,
Hij rust, die nooit mijn wilde onrust genoot.
Ik ben zoo moede. Ik heb zooveel geleden,
Neem mij den last van 't driftig leven af.
God: red mij niet van den donkeren Dood.