Sonett-Forum

DANKLIED
Aan Abel Herzberg

Hij schreef: «Toen we een Land hadden, eigen Woningen,
Waren de Vorsten van ons Volk zijn Dichters,
En nog, verjaagd, verspreid door onheilstichters,
Kunnen we onze Dichters vieren als Koningen.

Gij zijt dier Dichters één, in uwe zangen
Leeft al ons leed, ons derven, onze strijd,
Wat ons samen bindt en van andren scheidt,
Hartstochtlijk haten en drijvend verlangen. »

Mijn antwoord: «Makker, dank voor 't lovend woord
Zoo waard als geen, niet één Dichter, die vond
Als ik, vreugden, wroeging, hartwrange pijn.

Ik dwaalde graag door ijdel schoon bekoord,
Ijdel mijn lied totdat mijn hart verstond
Dat ik Dichter van mijn trotsch volk moet zijn.»